Howdy,
afgelopen weekend was ik op het verjaardagsfeest van een studiegenote.
De dame, die maarliefst tweeëndertig werd, had veel vriendinnen van haar uitgenodigd.
In een bar met de pretentieuze naam "Night of Joy" in Williamsburg vonden de festiviteiten plaats.
Haar beste vriendin bleek speciaal voor de gelegenheid over gekomen te zijn vanuit Amsterdam. Ik was onmiddellijk geïntrigeerd toen mijn studiegenote zei, "have you met my other Dutch friend?", waarop een introductie volgde.
De betreffende Dutchie heeft jarenlang in de V.S. gewoond, ze is op jonge leeftijd naar de V.S. verhuisd met haar ouders. Ze is in Atlanta opgegroeid, en tevens naar de middelbare school gegaan, waar ze mijn studiegenote heeft leren kennen.
Ze is sinds haar 20e inmiddels weer in Nederland woonachtig, alhoewel ze daarna nog eenmaal voor twee jaar in Brooklyn heeft gewoond.
Uiteraard was het prachtig om expat-ervaringen uit te wisselen met een mede Neder-Amerikaan (alhoewel zij technisch gezien net als ik een greencard heeft). Een waar feest der herkenning! Ze merkte op dat ze het gevoel heeft, alsof iedereen die naar Brooklyn verhuist, daar echt voor kiest. Ze willen echt daar zijn, en voelen zich echt in hun element, aldus de Amsterdamse Neder-Amerikaan. Dat klopt wel, vond ik, je verhuist er immers niet zomaar naartoe. Bovendien is Brooklyn gewoon zo vreselijk cool, het is moeilijk om er (vergeef mij voor mijn pretentieuze toon) niet van overtuigd te raken dat je in het Center of the Universe woont.
Ze sprak vrijwel accentloos Engels, iets wat ik inmiddels ook wel onder de knie begin te krijgen. "Dutchies fly under the radar", zei een Amerikaanse studiegenoot van me over onze taalvaardigheid! Inderdaad zijn Nederlanders toch wel erg goed in het overnemen van een Amerikaans accent, en zodoende ga je nagenoeg volledig op in de mensenmassa, zonder veel aandacht naar jezelf toe te trekken (zoals andere niet-native speakers dat soms wel doen).
Verder worstelt ook zij met het "waar hoor ik thuis" vraagstuk. Altijd als ze naar de V.S. komt voor een vakantie (iets wat ze nog altijd jaarlijks doet, haar familie woont namelijk nog in de V.S.), heeft ze wel het gevoel dat ze er wel weer zou kunnen wonen. Vice versa heb ik dat gevoel ook als ik op bezoek ben bij mijn familie in Nederland.
Zovaak komt het niet voor dat ik de gelegenheid krijg om met andere expats wat ervaringen uit te wisselen. Het was dan ook een waar feest der herkenning!
zaterdag 30 april 2011
donderdag 28 april 2011
Coming Soon: Man In Black III
Ze waren gisteren de opnames aan het maken voor deze film hier vlakbij in Williamsburg.
Here Come The Men In Black from Katherine Champagne on Vimeo.
Fietsplanning, 3D-modellen en nieuwsuitzendingen
De afgelopen tijd heb ik me op mijn stage beziggehouden met een plan voor een netwerk van fietspaden in de stad Allentown, in de staat Pennsylvannia. Met behulp van de ontwerp-applicatie Google Sketchup, heb ik een 3D-model gemaakt van de hoofdstraat van die stad, zoals deze er momenteel bij ligt.
Vervolgens hebben wij op ons kantoor bezien, hoe we mogelijk een voorziening voor fietsers zouden kunnen introduceren op deze straat. We begonnen met het schetsen van een toekomstbeeld met vrij minimale fietsvoorzieningen.
Vervolgens maakte ik nog meer 3D-modellen, waarin een iets veiligere voorziening voor fietsers wordt geintroduceerd op deze straat.
Je kunt steeds een stapje verder gaan, wat betreft de fiets stroken.
Sommige fiets voorzieningen die ik heb gevisualiseerd op kantoor, vormen een vrij radicaal vertrek van de huidige omstandigheden. Maargoed, dat is dan ook de taak van de planoloog: visionaire toekomstbeelden leveren die mensen inspireren om de door jou voorgestelde visie te steunen.
Het meest verregaande model bevat een volledig vrijliggend fietspad.
De modellen die ik heb gemaakt; haalden zelfs het lokale nieuws!
Zie het filmpje op deze website!
Toch mooi om te weten dat je werk "on da TV" is geweest.
Vervolgens hebben wij op ons kantoor bezien, hoe we mogelijk een voorziening voor fietsers zouden kunnen introduceren op deze straat. We begonnen met het schetsen van een toekomstbeeld met vrij minimale fietsvoorzieningen.
Vervolgens maakte ik nog meer 3D-modellen, waarin een iets veiligere voorziening voor fietsers wordt geintroduceerd op deze straat.
Je kunt steeds een stapje verder gaan, wat betreft de fiets stroken.
Sommige fiets voorzieningen die ik heb gevisualiseerd op kantoor, vormen een vrij radicaal vertrek van de huidige omstandigheden. Maargoed, dat is dan ook de taak van de planoloog: visionaire toekomstbeelden leveren die mensen inspireren om de door jou voorgestelde visie te steunen.
Het meest verregaande model bevat een volledig vrijliggend fietspad.
De modellen die ik heb gemaakt; haalden zelfs het lokale nieuws!
Zie het filmpje op deze website!
Toch mooi om te weten dat je werk "on da TV" is geweest.
maandag 25 april 2011
zaterdag 23 april 2011
Over wijken en buurten gesproken: de casus Williamsburg
De wijk waar ik woon, is een dynamische wijk.
Tot aan de jaren '80 stond het vooral bekend als een arbeiders wijk. In de jaren '80 stroomde er echter een groot aantal nieuwkomers de wijk binnen: kunstenaars, muzikanten, studenten, en andere alternatievelingen. De reden voor hun komst was simpel: de huur was in de wijken waar deze groepen traditioneel woonde, te hoog geworden. Wijken zoals SoHo, de East Village en de Lower East Side in Manhattan hadden een process van gentrification ondergaan, waardoor ze onbetaalbaar zijn geraakt voor bepaalde groepen, groepen die in eerste instantie juist hadden bijgedragen aan het excentrieke, artistieke imago dat die wijken hadden. Zij kwamen daar naartoe omdat de huur daar (ten tijde van hun komst) nog niet zo hoog was als in andere, destijds hippe wijken.
De instroom van de artistieke typen in Williamsburg ging aanvankelijk vrij harmonieus; hoe dan ook, na grofweg tien jaar heeft hun aanwezigheid in Williamsburg deze wijk de status van "hip" of "in" bezorgd, wat het maakt dat nu ook de kapitaalkrachtige New Yorkers geïnteresseerd zijn geraakt in de wijk, die er sinds de jaren '90 zijn komen wonen. De vicieuze cirkel treedt wederom in werking: eerst komen de kunstenaars en studenten, vervolgens krijgt de wijk een gunstiger imago, vervolgens komen er nog meer muzikanten/studenten/jonge professionals, en voor je het weet is de huur in de wijk zo hoog dat de oorspronkelijke bevolking, maar ook diegenen die als eerste nieuwkomers naar de wijk kwamen, er al lang niet meer wonen.
Nu Williamsburg zo'n 15 jaar "in" is, is er een flinke demografische verschuiving opgetreden. De bevolking van voor de jaren negentig staat in schil contrast met de huidige bevolking. De wijk, die circa 150,000 inwoners telt, herbergt thans voornamelijk mensen die hier relatief recentelijk zijn komen wonen, terwijl de "oorspronkelijke" (een relatief begrip) bevolking hier en daar ook nog sporadisch te herkennen valt.
Williamsburg: een traditioneel straatbeeld
Williamsburg: nieuwbouw woningen
Sinds 2005 speelt de gemeente strategisch op de aardverschuiving die hier heeft opgetreden in. Zij staat de bouw van appartementen-torens toe, iets wat vastgoed ontwikkelaars ongetwijfeld veel geld zal opleveren. De vraag naar nieuwbouw blijft ongewijzigd hoog, waardoor de bouw van nieuwe appartementen-torens een ongewijzigd rap tempo behoud.
Wat mij opvalt is dat de gemeente geen plan heeft, om de wildgroei van appartementen-torens te geleiden. Men staat simpelweg hogere dichtheden toe, de markt doet de rest. Als het voor een vastgoed ontwikkelaar economisch haalbaar is om de hoogte in te gaan, dan moet dat maar gebeuren, zonder dat de gemeente de ontwikkelaars in de weg staat met hoogtebeperkingen. De gemeente New York handelt dus vooral reactief: indien er een markt is voor hoogbouw in de buurt, staat zij hogere dichtheden toe. Een visie op hoe de wijk zichzelf het beste zou kunnen ontwikkelen, is er niet. De planologen houden vooral de markt in de gaten, en bezien hoe zij de trends op de vastgoed markt optimaal kunnen faciliteren. Dat heet dus planologie in een kapitalistische maatschappij. Vastgoed staat centraal.
Veel van mijn studiegenoten, conservatief als ze zijn, hebben daar problemen mee.
Zij wensen dan, dat de gemeente een iets restrictievere houding aan neemt: meer gericht op het behoud van de wijk, zoals die er ooit bijlag. Niet alleen wat Williamsburg betreft, maar voor de hele stad. Wijken dienen, in hun optiek, hun unieke karakter te behouden. Zonder dat allerlei projectontwikkelaars daar verandering in brengen. Menig docent aan mijn opleiding deelt deze mening; zij hebben de opvatting dat het de taak is van de planoloog om een willekeurige wijk tot op zekere hoogte te beschermen tegen "de invloeden van buitenaf". De invloed van projectontwikkelaars en nieuwkomers wordt als negatief beschouwd, terwijl een statische, onderveranderlijke buurt als een ideaalbeeld wordt gehanteerd. (De strikte scheiding tussen de conservatieve academici en de liberale planologen van de gemeente valt min of meer samen met de scheiding tussen republikeinen en democraten in de Amerikaanse maatschappij; een scheidingslijn die dwars door de hele samenleving loopt).
Persoonlijk vindt ik dat nogal dubbel. De meeste studiegenoten van mij wonen, net als ik, in Williamsburg. Zij wonen hier ook pas enkele jaren, en zijn van elders afkomstig. Noem het een stelletje nieuwkomers.
Persoonlijk ben ik de mening toegedaan dat al die nieuwbouw zo kwalijk nog niet is. Bedenk je eens waar New York zou staan, als de planologen een conservatievere houden hadden aangenomen: dan was de huidige skyline ver te zoeken. Vastgoed ontwikkeling, en verandering, is eigen aan de stad New York. Deze stad vindt zichzelf elke 15-20 jaar opnieuw uit. Wijken veranderen nou eenmaal. En of daar iets mis mee is, weet ik zo nog niet. Als wij als planologen restrictief waren geweest, hadden we nooit de indrukwekkende skyline gehad die we nu hebben. Verandering kenmerkt een stad als New York, een stad die drijft op de dynamiek van haar verschillende wijken.
Ik begin me langzamerhand te realiseren dat ik (als liberaal) misschien een stuk linkser ben als de conservatieve meerderheid op Pratt. Wellicht heb ik, ideologisch gezien, meer in het gemeen met de neo-liberale planologen die voor de gemeente werken.
Tot aan de jaren '80 stond het vooral bekend als een arbeiders wijk. In de jaren '80 stroomde er echter een groot aantal nieuwkomers de wijk binnen: kunstenaars, muzikanten, studenten, en andere alternatievelingen. De reden voor hun komst was simpel: de huur was in de wijken waar deze groepen traditioneel woonde, te hoog geworden. Wijken zoals SoHo, de East Village en de Lower East Side in Manhattan hadden een process van gentrification ondergaan, waardoor ze onbetaalbaar zijn geraakt voor bepaalde groepen, groepen die in eerste instantie juist hadden bijgedragen aan het excentrieke, artistieke imago dat die wijken hadden. Zij kwamen daar naartoe omdat de huur daar (ten tijde van hun komst) nog niet zo hoog was als in andere, destijds hippe wijken.
De instroom van de artistieke typen in Williamsburg ging aanvankelijk vrij harmonieus; hoe dan ook, na grofweg tien jaar heeft hun aanwezigheid in Williamsburg deze wijk de status van "hip" of "in" bezorgd, wat het maakt dat nu ook de kapitaalkrachtige New Yorkers geïnteresseerd zijn geraakt in de wijk, die er sinds de jaren '90 zijn komen wonen. De vicieuze cirkel treedt wederom in werking: eerst komen de kunstenaars en studenten, vervolgens krijgt de wijk een gunstiger imago, vervolgens komen er nog meer muzikanten/studenten/jonge professionals, en voor je het weet is de huur in de wijk zo hoog dat de oorspronkelijke bevolking, maar ook diegenen die als eerste nieuwkomers naar de wijk kwamen, er al lang niet meer wonen.
Nu Williamsburg zo'n 15 jaar "in" is, is er een flinke demografische verschuiving opgetreden. De bevolking van voor de jaren negentig staat in schil contrast met de huidige bevolking. De wijk, die circa 150,000 inwoners telt, herbergt thans voornamelijk mensen die hier relatief recentelijk zijn komen wonen, terwijl de "oorspronkelijke" (een relatief begrip) bevolking hier en daar ook nog sporadisch te herkennen valt.
Williamsburg: een traditioneel straatbeeld
Williamsburg: nieuwbouw woningen
Sinds 2005 speelt de gemeente strategisch op de aardverschuiving die hier heeft opgetreden in. Zij staat de bouw van appartementen-torens toe, iets wat vastgoed ontwikkelaars ongetwijfeld veel geld zal opleveren. De vraag naar nieuwbouw blijft ongewijzigd hoog, waardoor de bouw van nieuwe appartementen-torens een ongewijzigd rap tempo behoud.
Wat mij opvalt is dat de gemeente geen plan heeft, om de wildgroei van appartementen-torens te geleiden. Men staat simpelweg hogere dichtheden toe, de markt doet de rest. Als het voor een vastgoed ontwikkelaar economisch haalbaar is om de hoogte in te gaan, dan moet dat maar gebeuren, zonder dat de gemeente de ontwikkelaars in de weg staat met hoogtebeperkingen. De gemeente New York handelt dus vooral reactief: indien er een markt is voor hoogbouw in de buurt, staat zij hogere dichtheden toe. Een visie op hoe de wijk zichzelf het beste zou kunnen ontwikkelen, is er niet. De planologen houden vooral de markt in de gaten, en bezien hoe zij de trends op de vastgoed markt optimaal kunnen faciliteren. Dat heet dus planologie in een kapitalistische maatschappij. Vastgoed staat centraal.
Veel van mijn studiegenoten, conservatief als ze zijn, hebben daar problemen mee.
Zij wensen dan, dat de gemeente een iets restrictievere houding aan neemt: meer gericht op het behoud van de wijk, zoals die er ooit bijlag. Niet alleen wat Williamsburg betreft, maar voor de hele stad. Wijken dienen, in hun optiek, hun unieke karakter te behouden. Zonder dat allerlei projectontwikkelaars daar verandering in brengen. Menig docent aan mijn opleiding deelt deze mening; zij hebben de opvatting dat het de taak is van de planoloog om een willekeurige wijk tot op zekere hoogte te beschermen tegen "de invloeden van buitenaf". De invloed van projectontwikkelaars en nieuwkomers wordt als negatief beschouwd, terwijl een statische, onderveranderlijke buurt als een ideaalbeeld wordt gehanteerd. (De strikte scheiding tussen de conservatieve academici en de liberale planologen van de gemeente valt min of meer samen met de scheiding tussen republikeinen en democraten in de Amerikaanse maatschappij; een scheidingslijn die dwars door de hele samenleving loopt).
Persoonlijk vindt ik dat nogal dubbel. De meeste studiegenoten van mij wonen, net als ik, in Williamsburg. Zij wonen hier ook pas enkele jaren, en zijn van elders afkomstig. Noem het een stelletje nieuwkomers.
Persoonlijk ben ik de mening toegedaan dat al die nieuwbouw zo kwalijk nog niet is. Bedenk je eens waar New York zou staan, als de planologen een conservatievere houden hadden aangenomen: dan was de huidige skyline ver te zoeken. Vastgoed ontwikkeling, en verandering, is eigen aan de stad New York. Deze stad vindt zichzelf elke 15-20 jaar opnieuw uit. Wijken veranderen nou eenmaal. En of daar iets mis mee is, weet ik zo nog niet. Als wij als planologen restrictief waren geweest, hadden we nooit de indrukwekkende skyline gehad die we nu hebben. Verandering kenmerkt een stad als New York, een stad die drijft op de dynamiek van haar verschillende wijken.
Ik begin me langzamerhand te realiseren dat ik (als liberaal) misschien een stuk linkser ben als de conservatieve meerderheid op Pratt. Wellicht heb ik, ideologisch gezien, meer in het gemeen met de neo-liberale planologen die voor de gemeente werken.
donderdag 14 april 2011
Pinup voor gevorderden
Waarde lezers,
afgelopen maandagavond was het weer raak.
Ons vak "physical planning and site design" begint zo onderhand op een iteratief ontwerpproces te lijken. Week na week presenteren wij op maandagavond onze ontwerpen voor het stationsgebied van de voorstad Farmingdale, op Long Island.
Na feedback van de docenten (en medestudenten) kunnen we dan weer aan de slag, om vervolgens de volgende week weer op de gang te gaan staan en je posters aan de muur te hangen. Stuk voor stuk gaan de docenten/studenten dan alle posters af en wordt er constructieve kritiek gegeven.
Ook deze week getuigde ons werk van grote creativiteit (klik op de foto's voor een uitvergrote versie van de betreffende afbeelding).
Intussen zijn we in de fase belandt waar het allemaal concreter moet: hoe voldoe je aan de eis van circa 500 parkeerplaatsen? Waar komen de glasbakken en waar kunnen inwoners hun oud papier deponeren? Waar komen de "dumpsters", de grote vuilnisbakken waar de winkeliers hun afval kunnen afleveren? Hoe breng je de 200 woningen onder in je ontwerp? Hoe groot zijn de diverse woningen allemaal wel niet? Hoe hoog gaat elk gebouw worden, of beter gezegd, hoe hoog moeten ze worden al wil ik alle 200 woningen die in het gebied moeten komen, onderbrengen in mijn ontwerp? Hoeveel parkeerplaatsen komen er langs de straat te liggen en hoeveel moeten er ondergronds en/of in parkeergarages worden ondergebracht?
We hebben nog 4 weken te gaan voor dit semester ten einde is. Maar er is nog meer dan genoeg werk te doen de komende tijd!
afgelopen maandagavond was het weer raak.
Ons vak "physical planning and site design" begint zo onderhand op een iteratief ontwerpproces te lijken. Week na week presenteren wij op maandagavond onze ontwerpen voor het stationsgebied van de voorstad Farmingdale, op Long Island.
Na feedback van de docenten (en medestudenten) kunnen we dan weer aan de slag, om vervolgens de volgende week weer op de gang te gaan staan en je posters aan de muur te hangen. Stuk voor stuk gaan de docenten/studenten dan alle posters af en wordt er constructieve kritiek gegeven.
Ook deze week getuigde ons werk van grote creativiteit (klik op de foto's voor een uitvergrote versie van de betreffende afbeelding).
Intussen zijn we in de fase belandt waar het allemaal concreter moet: hoe voldoe je aan de eis van circa 500 parkeerplaatsen? Waar komen de glasbakken en waar kunnen inwoners hun oud papier deponeren? Waar komen de "dumpsters", de grote vuilnisbakken waar de winkeliers hun afval kunnen afleveren? Hoe breng je de 200 woningen onder in je ontwerp? Hoe groot zijn de diverse woningen allemaal wel niet? Hoe hoog gaat elk gebouw worden, of beter gezegd, hoe hoog moeten ze worden al wil ik alle 200 woningen die in het gebied moeten komen, onderbrengen in mijn ontwerp? Hoeveel parkeerplaatsen komen er langs de straat te liggen en hoeveel moeten er ondergronds en/of in parkeergarages worden ondergebracht?
We hebben nog 4 weken te gaan voor dit semester ten einde is. Maar er is nog meer dan genoeg werk te doen de komende tijd!
tour guide in eigen stad
Waarde lezers,
afgelopen maandag hing ik hier een dagje de toerist uit.
High school homie Robin was hier, reden genoeg dus om er eens een dagje op uit te trekken en de stad voor de zoveelste keer uit te kammen. Ik krijg daar namelijk maar geen genoeg van.
We begonnen bij Wall Street.
Vervolgens deden we Bowling Green aan. Dit stukje gras ligt er al sinds de Nederlanders zich hier in de 17e eeuw hadden gevestigd, onbebouwd bij.
Vervolgens liepen we door naar Battery Park, een park dat in het zuidelijke uiteinde van Manhattan gelegen is.
Lower Manhattan heeft een aantal straten waar het gemotoriseerd vervoer uit verbannen is. Terrasjes en historische voorgevels te over.
We deden ook de South Street Seaport aan, een oude pier die opnieuw ingericht is. Tegenwoordig meren daar meer toeristen aan dan schepen, zoals traditioneel het geval was.
City Hall Park blijft ook een aangename plek om te vertoeven.
Vervolgens liepen we over de legendarische Brooklyn Bridge. Vet uitzicht heb je trouwens vanaf die brug!
In de omgeving van het Newyorkse stadhuis zijn een aantal historische gebouwen te vinden. Robin wist daar wel raad mee. Fotograferen die handel! Hij merkte op dat New York toch een erg fotogenieke stad blijft; het maakt niet uit waar je je camera op richt, je krijgt hier sowieso nagenoeg altijd een fotogenieke plaat. Dat ben ik zeker met hem eens. Deze stad blijft een paradijs voor fotgrafen.
Vervolgens gingen we naar de wijk SoHo. Ik heb daar tien maanden gewerkt, dus ik ken de wijk als geen ander (al zeg ik het zelf, ahem). De wijk is nog altijd even
fotogeniek gebleven!
SoHo blijft natuurlijk tragically hip. Deze wijk is zo cool, dat het onder zijn eigen gewicht bezwijkt. Deze voormalige kunstenaarskolonie behoort inmiddels tot de tien duurste postcodes van de V.S., als het om vastgoed gaat.
Washington Square Park, waar wij vervolgens naartoe trokken, blijft (hoe je het ook wendt of keert) een van de meest levendige openbare ruimtes in de stad.
Noem het maar het kloppend hart van Manhattan!
Het (de?) Greenwich Village blijft een van de meer knusse wijken van de stad.
Natuurlijk kon ik ze niet laten gaan zonder ze het Hudson River Park te laten zien. Het is zo'n beetje mijn favoriete park in New York. Graag kom ik hier om even uit te waaien en om een frisse neus te halen. Op warme zomerdagen biedt het briesje dat hier altijd waait, vaak een aangename verkoeling. En dat konden we maandag wel gebruiken, aangezien de temperatuur boven de 25 graden uitsteeg.
For sure moest ik ze ook het (de?) High Line Park laten zien. Dit icoon van een park heeft indruk gemaakt op planologen en architecten wereldwijd. Een voorbeeld van de her-ontwikkeling van industrieel erfgoed. Tegenwoordig is het op de High Line vooral zien, en gezien worden.
Tot besluit gingen we nog even een kijkje nemen bij het Flatiron building, 't blijft een prachig gebouw!
Na een lange dag en een uitzonderlijk lange stadswandeling hielden wij het na onze bezichtiching van het Flatiron building voor gezien (ik moest immers naar college). Met een gerust hart kan ik ze nu terug naar Nederland laten gaan, ze hebben immers het "echte" New York gezien, in plaats van die standaard, toeristische zaken zoals 't Vrijheidsbeeld of Times Square. Mij zul je daar zo snel nog niet vinden.
't Was een mooie dag, ik krijg er geen genoeg van om de bezienswaardigheden van deze stad af te gaan. Tegelijkertijd wordt ik me er, elke keer als ik de bezienswaardigheden van deze stad zie, meer bewust van hoe mooi het is om deze stad je thuishaven te noemen. Het ultieme paradijs voor de fotografieliefhebber.
Cheers,
R
afgelopen maandag hing ik hier een dagje de toerist uit.
High school homie Robin was hier, reden genoeg dus om er eens een dagje op uit te trekken en de stad voor de zoveelste keer uit te kammen. Ik krijg daar namelijk maar geen genoeg van.
We begonnen bij Wall Street.
Vervolgens deden we Bowling Green aan. Dit stukje gras ligt er al sinds de Nederlanders zich hier in de 17e eeuw hadden gevestigd, onbebouwd bij.
Vervolgens liepen we door naar Battery Park, een park dat in het zuidelijke uiteinde van Manhattan gelegen is.
Lower Manhattan heeft een aantal straten waar het gemotoriseerd vervoer uit verbannen is. Terrasjes en historische voorgevels te over.
We deden ook de South Street Seaport aan, een oude pier die opnieuw ingericht is. Tegenwoordig meren daar meer toeristen aan dan schepen, zoals traditioneel het geval was.
City Hall Park blijft ook een aangename plek om te vertoeven.
Vervolgens liepen we over de legendarische Brooklyn Bridge. Vet uitzicht heb je trouwens vanaf die brug!
In de omgeving van het Newyorkse stadhuis zijn een aantal historische gebouwen te vinden. Robin wist daar wel raad mee. Fotograferen die handel! Hij merkte op dat New York toch een erg fotogenieke stad blijft; het maakt niet uit waar je je camera op richt, je krijgt hier sowieso nagenoeg altijd een fotogenieke plaat. Dat ben ik zeker met hem eens. Deze stad blijft een paradijs voor fotgrafen.
Vervolgens gingen we naar de wijk SoHo. Ik heb daar tien maanden gewerkt, dus ik ken de wijk als geen ander (al zeg ik het zelf, ahem). De wijk is nog altijd even
fotogeniek gebleven!
SoHo blijft natuurlijk tragically hip. Deze wijk is zo cool, dat het onder zijn eigen gewicht bezwijkt. Deze voormalige kunstenaarskolonie behoort inmiddels tot de tien duurste postcodes van de V.S., als het om vastgoed gaat.
Washington Square Park, waar wij vervolgens naartoe trokken, blijft (hoe je het ook wendt of keert) een van de meest levendige openbare ruimtes in de stad.
Noem het maar het kloppend hart van Manhattan!
Het (de?) Greenwich Village blijft een van de meer knusse wijken van de stad.
Natuurlijk kon ik ze niet laten gaan zonder ze het Hudson River Park te laten zien. Het is zo'n beetje mijn favoriete park in New York. Graag kom ik hier om even uit te waaien en om een frisse neus te halen. Op warme zomerdagen biedt het briesje dat hier altijd waait, vaak een aangename verkoeling. En dat konden we maandag wel gebruiken, aangezien de temperatuur boven de 25 graden uitsteeg.
For sure moest ik ze ook het (de?) High Line Park laten zien. Dit icoon van een park heeft indruk gemaakt op planologen en architecten wereldwijd. Een voorbeeld van de her-ontwikkeling van industrieel erfgoed. Tegenwoordig is het op de High Line vooral zien, en gezien worden.
Tot besluit gingen we nog even een kijkje nemen bij het Flatiron building, 't blijft een prachig gebouw!
Na een lange dag en een uitzonderlijk lange stadswandeling hielden wij het na onze bezichtiching van het Flatiron building voor gezien (ik moest immers naar college). Met een gerust hart kan ik ze nu terug naar Nederland laten gaan, ze hebben immers het "echte" New York gezien, in plaats van die standaard, toeristische zaken zoals 't Vrijheidsbeeld of Times Square. Mij zul je daar zo snel nog niet vinden.
't Was een mooie dag, ik krijg er geen genoeg van om de bezienswaardigheden van deze stad af te gaan. Tegelijkertijd wordt ik me er, elke keer als ik de bezienswaardigheden van deze stad zie, meer bewust van hoe mooi het is om deze stad je thuishaven te noemen. Het ultieme paradijs voor de fotografieliefhebber.
Cheers,
R
Abonneren op:
Posts (Atom)
