ik verontschuldig me voor de langdurige radiostilte op deze blog. Ik geef mijn (onlangs afgeronde) scriptie de schuld van mijn absentie op deze website. Het vergde de nodige tijd en moeite om geboorte te geven aan mijn 137 pagina's tellende publicatie.
Het einde van mijn studie nadert, en over precies twee weken ben ik weer terug in Nederland. Om precies te zijn, verhuis ik naar Amsterdam. Dat is, voor iemand die enige tijd in de stad der steden heeft doorgebracht, uiteraard een logische keuze. Voor een internationaal-georienteerd persoon zoals mijzelf, is het feitelijk de enige stad in Nederland waar ik mezelf nog zie wonen. De rest van Nederland is gewoon niet cospomolitan genoeg; Amsterdam is de meest wereldse stad van Nederland. Na een periode in New York terug keren naar een andere stad, is net als van een koude kermis thuiskomen. Amsterdam heeft als globale stad wel wat weg van de charme van een wereldstad, iets wat ik zeer op prijs stel.
Al met al dus een mooi moment om even stil te staan bij tijd die ik in New York heb doorgebracht.
Alhoewel ik het hier spoedig voor gezien houdt, ben ik toch erg dankbaar voor het feit dat ik de gelegenheid heb gehad, deze stad te ervaren. Wat mij betreft tellen vakanties niet mee; als je een stad of een land echt wilt ervaren, dan is er maar één manier om dat de doen, en dat is er een tijdje wonen. Toeristje spelen is veels te burgerlijk, daar waag ik me niet aan.
New York. Waar kan ik beginnen mijn ervaringen hier te omschrijven. Als er ook maar één stad is, die te vergelijken valt met het Rome ten tijde van het Romeinse rijk, dat is het wel het hedendaagse New York. Het is niets minder dan een modern day Rome, het centrum van het ons hedendaagse universum, anno 2011. Het feit dat de Verenigde Naties in New York zijn gevestigd, geeft al aan dat New York de hoofstad is van een geglobaliseerde wereld. Hier kom je mensen van over de hele wereld tegen. Onder mijn New Yorkse vrienden zijn dan ook alle continenten vertegenwoordigd. Naast Amerikanen heb ik hier vrienden wonen die uit landen als Mexico, Colombia, Engeland, Zweden, Duitsland, Frankrijk, Griekenland, Libanon, Iran, de Filipijnen, Nieuw-Zeeland, en (uiteraard) Nederland komen. Alle wegen lijden naar New York! Dit maakt het dan ook dat ik mezelf een echte wereldburger voel, nu ik hier een tijdje heb gewoond.
Een andere reden waarom ik naar New York wou komen, is het feit dat deze stad voor een stadsplanner als mijzelf natuurlijk uiterst interesant is. Steden komen in allerlei soorten en maten, maar New York spant toch echt de kroon, wat stedenbouw betreft. Hoe groter de stad, hoe groter de ruimtelijke complexiteit. New York is een waar kunstwerk van het grootst mogelijke formaat. Het is een ode aan het menselijk kunnen; nergens ter wereld heeft de mens zijn eigen omgeving dusdanig naar zijn eigen hand gezet als in New York. Het is de triomf van de stedenbouwkunde over de natuur. Het is een waar monument aan waar mensen, als zij zich gezamenlijk inspannen, collectief tot in staat zijn. Het is een stad die alle andere steden het nakijken geeft, en een stad die stadsplanners en stedenbouwkundigen wereldwijd inspireert. New York zet de standaard voor andere steden; wat er elders ook gebeurt, of wat men elders probeert te bouwen, men heeft het al jaren geleden gedaan en gebouwd in New York. Deze stad is traditioneel andere steden een stapje voor geweest wat de stedenbouw betreft. Dit maakte het voor mij dan ook een logische stap om naar New York te komen voor mijn studie in de City and Regional Planning. In de woorden van een studiegenoot van me, "People do things bigger and better in New York". Nu ik heb bezien hoe New York in elkaar zit, kan ik met die kennis mijn steentje bijdragen aan de stedenbouw van plaatsen elders.
Nu mijn tijd hier erop zit, kan ik terug kijken op een ware verrijking. Veel van mijn Nederlandse vrienden zijn redelijk geschoqueerd, toen ik ze vertelde dat ik weer terug kom naar Nederland. Het bleek namelijk, dat men de illusie had dat ik naar New York was vertrokken om daar voor goed te blijven. Wel nu, niets is minder waar! Zoals ik hierboven beschreven heb, is het wonen in New York een hele ervaring; sterker nog, het was iets wat ik absoluut moest doen, ik ondervond een zekere aantrekkingskracht nadat ik deze stad voor de eerste keer had bezocht in Juni 2009. Als stadsplanner kun je je immers nauwelijks een interessantere woonplaats voorstelen (!). Hoe dan ook, ik heb het nu gedaan, en ik kijk terug op een puike ervaring. Ik ken deze stad door en door, ik heb er niet minder dan twee jaar gewoond. Gaanderweg heb ik echter geconstateerd dat het New Yorkse leven niet voor mij is weggelegd. Want, laten we eerlijk wezen, het valt niet mee om in zo'n grote stad te wonen. Het valt me zwaar om het toe te geven, maar zelfs voor een urbanofiel zoals mij, is het stadsleven in een megastad zo af en toe net even wat teveel. Ik heb de afgelopen tijd namelijk ontdekt dat ik een vrij lage tolerantie heb voor de volgende zaken:
- sirenes (de hele tijd)
- afgaande autoalarmen (idem)
- toeterende auto's en taxi's (idem)
- lawaai van vrachtauto's die twee straten verderop langs komen denderen
- een belabberde luchtkwaliteit (als ik hier op de weg fiets, heb ik het gevoel dat ik constant uitlaatgassen inadem)
- de stank in de metro (het ruikt alsof het hele metrosysteem één groot toilet is!)
- de stank op straat (die vuilniszakken die je overal op de stoep ziet komen de luchtkwaliteit niet bepaald ten goede, om nog maar te zwijgen over dat zwerfvuil overal)
- de vuile, hopeloos verouderde, lawaaiige metrostations, waar ratten met elkaar vechten om een verdwaald stukje chips
- de huur (te hoog)
- het feit dat je als afgestudeerde planoloog je je eigen apartement niet kunt veroorloven omdat dat te duur is
- het feit dat je tot je 40e levensjaar min of meer met huisgenoten moet wonen omdat de huur hier zo hoog is
- de massa's mensen overal (serieus, ik kan me niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst kon pinnen bij een pinautomaat, zonder dat ik minstends 15 minuten moest wachten omdat er een rij van 13 mensen voor mij stond)
- de massa's mensen in koffie tenten (hoe triest is het, als je altijd "achter aan in de rij moet aanschuiven", als je gewoon even snel een bakkie pleur wilt scoren? doorgaans bedraagd de wachttijd in koffie tenten zo'n 5 minuten, maar het is niet ongebruikelijk als je dertig minuten moet wachten voordat je geholpen kunt worden in de meer geraffineerde koffie tenten)
Jullie begrijpen me nu wel, denk ik. Ik heb een goede periode gehad, maar het New Yorkse stadsleven is niet voor mij weggelegd. Even goede vrienden. Ik had een jongensdroom, en ik heb hem waargemaakt. Ik wou in New York wonen, en nu weet ik hoe het is. Ik hoef er niet langer te wonen, want ik weet precies hoe dat zal zijn. In feite heb ik dat al gedaan, dus ik heb niet echt de behoefte om hier langer te blijven wonen, omdat ik het New Yorkse leven al ken, ik heb het al ondervonden (been there, done that!). Ik ben dan ook een behoorlijke ervaring rijker. En daar is het mij om te doen. Terugkijkend kan ik zeggen dat ik jong was, en dat ik iets heel graag wou doen. Nu kan ik terug kijken, en ben ik content met de gedachte dat ik datgeen heb gedaan, wat ik het allerliefste wou. Dat het niet voor een lange termijn voorbestemd was, had ik nooit kunnen voorzien; echter, ik heb er nu vrede mee. Nu weet ik tenminste dat dat zo is. Als ik nooit die stap had gezet, was ik me het wellicht altijd blijven afvragen. En dat lijkt mij een vreselijk scenario. Want, niets lijkt mij erger dan spijt hebben van die dingen die je nooit hebt gedaan.
Concluderend het volgende. Ik zal altijd een zwak voor deze stad blijven houden. Het blijf de stad der steden. Het blijft het centrum van het universum. Er zal altijd van alles te doen en te zien zijn hier in New York. Ik zal altijd terug keren naar deze stad, als bezoeker, om mijn studiegenoten te zien en om naar de kunst musea te gaan. Maar, voorlopig neem ik met liefde afstand van het bruisende stadsleven van deze metropool, en ruil in New York in voor het provinciale Amsterdam. Het is nou eenmaal niet voor mij weggelegd om in New York te wonen, en ik heb daar vrede mee. Ik vondt het nogal daper van mijzelf dat ik in m'n eentje naar New York verhuisde in 2010. Minstens net zo moeilijk, is het toegeven dat ik niet in New York kan blijven. Dat is een hele constatering. Ik vindt het een meer noemenswaardige prestatie, dat ik het lef heb toe te geven dat New York niet voor mij is weggelegd, dan dat het verhuizen naar New York in eerste instantie was.
Even goede vrienden.
-Ronald
