Solliciteren doe je zó

Omdat ik de vorige keer vooral over school en bierdrinken heb gepraat, ga ik dit keer wat dieper in op mijn jobsearch.

Mijn jobsearch heb ik vormgegeven op basis van drie principes:
1. Ken je eigen sterke punten, oftewel je unique selling points (en baken ze vooral goed af). Er zijn in de Greater New York Area 18,815,988 mensen woonachtig. Je kunt zelf wel berekenen hoeveel er daar van in de arbeidsmarkt actief zijn. Gegeven de huidige crisis ligt de werkloosheid rond de 10%, wat betekend dat er veel concurrentie is op de banenmarkt. Voor mijn vakgebied betekend dit dat startersbanen worden gevuld door mid-career professionals, en dat stages zijn weggelegd voor diegenen die al zijn afgestudeerd. Je moet dus wel iets heel unieks hebben als je je voet tussen de deur wilt krijgen. Ik heb bedacht dat mijn sterke punt de hoog aangeschreven planningstraditie van Nederland is. Aangezien mijn interessen vooral in het sub-segment verkeersplanologie liggen, heb ik gekeken naar hoe ik die interessen kan combineren met mijn Nederlandse achtergrond. Zodoende kwam ik uit op de nichemarkt van de planning en het ontwerp van fiets infrastructuur, iets waarbij men in de V.S. hoofdzakelijk naar de Denen kijkt, maar toch ook wel bewondering heeft voor het hoge aandeel fietsers in de Nederlandse modal split, oftewel, hun aandeel in alle verplaatsingen in het land op jaarbasis.
2. Zoek je eigen nichemarkt binnen het bredere vakgebied op. Dit komt natuurlijk voort uit punt nummer 1. Ik richtte me in mijn poging om op de radar van werkgevers te belanden dan ook op verkeersplannings-gerelateerde instanties, publiek en privaat. Maar ook een Nederlandse vastgoedontwikkelaar in NYC heb ik aangeschreven. Vanwege mijn achtergrond, wederom. Dit alles wetende dat ik bij de doorsnee werkgevers (de planningstak van de gemeente NY, projectontwikkelaars etcetera) misschien minder kans maak, omdat zij mijn achtergrond wellicht minder goed zouden kunnen waarderen. Bedrijven die al bekend zijn met Nederlandse planning hebben bij mij een streepje voor gehad, dus.
3. Wees zelfverzekerd (lees: arrogant/ aggresief) in je aanpak. Drastic times call for drastic measures. Afwachten op een stageplek is er niet bij in deze tijden. Ik heb daarom zelf, uit het niets, bedrijven gebeld en aangeschreven met het verzoek of we misschien even kennis zouden kunnen maken, omdat ik met mijn achtergrond echt toegevoegde waarde zou hebben voor de werkgever in kwestie. Daar werd positief op gereageerd. Daarnaast is het hier volkomen acceptabel om, haast tot het overdrevene aan toe, op te scheppen over je eigen kennen en kunnen. Dat doet iedereen, bluffen is onderdeel van het proces van het binnenhalen van werk. Als je het niet doet, raak je achterop.

Goed, dan nu het resultaat van dit alles. Ik heb twee weken geleden bij de Brooklyn Economic Development Corporation een gesprek gehad over de mogelijkheid een onderzoek op te zetten naar de wensen van small business owners in mijn wijk Fort Greene. Onder het mom van economische ontwikkeling wordt het wenselijk geacht om meer te weten te komen over wat er leeft onder de ondernemers in de wijk, zodat wij daar dan weer op in kunnen spelen. Dat gesprek ging goed, wellicht dat ik eerdaags weer van ze hoor. Meestal duurt het even. Er was een fors aantal sollicitanten afgezien van yours truly. Al met al gaat het hier om een functie van 100 uur per semester, uitstekend te combineren met een andere stage en met studie dus.
Daarnaast heb ik met de Nederlandse vastgoedontwikkelaar een kennismakingsgesprek gehad. Op dit moment is de vastgoedsector niet al te dynamisch, wat weinig werk overlaat voor een nieuwe stagair. Bovendien is het zwaartepunt van de firma het afgelopen jaar verschoven van NYC naar Rotterdam, en zijn er slechts 2 achterblijvers die in New York de zaken op orde houden, waar dat er eerst ca. 6 waren, en nog eens 2 stagairs. Hoe dan ook, ze kennen me nu, en mocht de sector weer aantrekken, dan weten ze me te vinden. We hebben het gehad over vastgoedontwikkeling in NYC in vergelijking met Nederland. De Hollanders konden de hoge kwaliteit van de openbare ruimte in NYC wel waarderen. Dat er een grote financiële sector is in de stad, maakt het natuurlijk zo dat er middelen zijn om te investeren in de openbare ruimte. Iets wat in Rotterdam nauwelijks het geval is. Ook konden ze de democratische aard van de planning hier erg waarderen. Waar de input van de bevolking in NL vaak beperkt wordt tot twee inspraak avonden in de loop van het proces, wordt de bevolking vanaf het begin van het planningstraject in NYC aan boord gebracht. Het is democratische planning pur sang, en als planoloog is dat wel fijn. Laat de mensen eerst zelf maar bedenken wat ze eigenlijk willen, dan bouwen wij er wel op voort. Vergelijk dat eens met Nederland, waar de mensen (achterover leunend) al naar de gemeente kijken als er een stoeptegel scheef ligt, evenzo als er een nieuwe woonwijk ontwikkeld moet worden. Hier kijkt de gemeente naar de mensen. Tot slot ben ik weer, voor de tweede keer intussen, op gesprek geweest bij The Street Plans Collaborative. Without further ado: ik ben aangenomen en ga maandag 1 februari van start als stagair. In algemene zin voor 2 a 3 dagen per week, maar met flexibiliteit ten top. Wat ik ga doen? Ik ben op 2 projecten gezet. Allereerst ga ik met behulp van het ontwerprogramma Google Sketchup fietsinfrastructuur vormgeven. Specifiek ga ik technische tekeningen omzetten in prachtige plaatjes die een sfeerimpressie moeten geven van hoe de infrastructuur er uit zal komen te zien, mocht deze worden aangelegd. Deze komen in een handboek betreffende het ontwerp en de aanleg van fietsinfrastructuur waar de firma aan werkt. Een uiterst ambitieus handboek, dat de lat voor gemeentelijke praktijk betreffende dit onderwerp hoger gaat leggen. Jullie kunnen erop rekenen dat ik via deze blog de voortgang van mijn werk zal bijhouden. Daarnaast zal ik onderzoek doen naar de fietscultuur in de VS. Met name naar evenementen die de fietscultuur promoten. Denk dan vooral aan Ciclovías. Een Spaanse term voor een Colombiaans verschijnsel. Bogotá had in de jaren 80 van de vorige eeuw een uiterst progressieve burgermeester die de automotobilisten op hun plaats heeft gezet door wekelijks, in de weekends, de grote doorgaanswegen af te sluiten voor gemotoriseerd verkeer, ten gunste van de fietsers. Dat heeft geleid tot een massale opkomst op zondagmiddagen, waarbij een groot deel van de bevolking, rijk en arm, elkaar ontmoette om gezamelijk door de stad te trekken per fiets. Een goedkope en effectieve manier om sociale cohesie, alsmede de volksgezondheid, te verbeteren. Dat verschijnsel komt sinds de 2e helft van de jaren 90 steeds vaker voor in de V.S., met enkele steden zoals Miami en NYC voorop. Niet toevallig zijn dat de twee steden waar mijn kersverse werkgever haar twee filialen heeft. Ze zijn zelf organisator geweest van de Cyclovía in Miami. Ik ga de Cyclovías in de V.S. onderzoeken om uiteindelijk tot een typologie hiervan te komen. Een overzicht dus van dit verschijnsel, met aandacht voor de organisatie en de uitvoer van dit fenomeen.
Al met al genoeg nobel werk te verrichten dus. Welnu, het is alweer na middernacht hier en ik ga over 8 uurtjes opstaan om mijn eerste werkdag te beleven. Ik laat jullie voor nu dus achter met de boodschap dat ik in de loop van de week een blog zal plaatsen met wat ik verder heb uitgespookt. Want het was een mooi weekend, vol van nieuwe contacten en feestelijkheden.
Tot gauw dus maar weer!

Ronald