Radiostilte ten einde

Gegroet! Lange stilte hier, u kent het verschijnsel: uitwijkelingen die vol enthousiasme met een blog beginnen, die dan langzaam uitsterft wegens een gebrek aan belangstelling voor het thuisfront, dat toch maar schraal afsteekt tegenover de wonderlijke en zoveel avontuurlijkere nieuwe heimat... Ik hoop dat u me kunt vergeven voor deze vorm van verregaande verwaarlozing! Het is inmiddels zo ver gekomen dat ik de verloren tijd onmogelijk kan inhalen, ik zal dan ook gewoon wat beeldjes plaatsen en me er snel van afmaken :)

De bovenstaande woorden zijn afkomstig van de blog van Miechel, een Belgische student die thans in Duitsland zijn master-graad Stedenbouwkunde behaald. Ik heb de beste man leren kennen toen ik afgelopen Juni met hem samenwerkte aan een masterplan voor de Berlijnse Spree-oevers (dat plan is overigens een joint-venture van studenten afkomstig van Amerikaanse en Duitse universiteiten). Ook hij is, net als mij, een student die in het buitenland zijn heil zocht. Ik kon me dan ook erg vinden in de bovenstaande woorden, en, gezien mijn uitzonderlijk lange radiostitle, achtte ik ze nogal toepasselijk.


Waarschuwing: de rest van deze blog gaat uitsluitend over ruimtelijke ordening. Mocht dit je niet interesseren, dan kan je deze site net zo goed gelijk verlaten ;)

Het is hier weer dynamisch. Om met de studie te beginnen. Ik volg wederom 4 vakken, net als in het afgelopen Spring Semester. Twee verplichte vakken; Advanced Planning Methods en Urban Economics and Public Finance. Wat dat laatste betreft: er zijn maar weinig zaken zo complex als overheidsfinancien. Ik zal er niet over uitwijden (het is immers mijn specialisatie niet), het volstaat te zeggen dat het budget van de overheid nogal zijn stempel drukt op de planningspraktijk (een universele waarheid).
Daarnaast volg ik twee keuze vakken. De eerste is History of Architecture and Urban Form. Een boeiend vak, te meer omdat je je realiseert dat de hedendaagse bouwkunst is "standing on the shoulders of giants". Niets is bijvoorbeeld zo veel gerecycled als de bouwkunst uit de Griekse oudheid. Dorische zuilen te over in het New Yorkse. Neem bijvoorbeeld Federal Hall. In dit historisch significante gebouw, ook wel de bakermat van de Amerikaanse democratie genoemd, nam het eerste Amerikaanse Congress haar zitting in 1765 en protesteerde zij tegen het Britse "Taxation without representation" bestuur. Ook was George Washington hier ingezworen als eerste president van de V.S. (toen New York nog fungeerde als de Amerikaanse hoofdstad). Wat voor een architectuurhistoricus nog interessanter is, is dat de voorgevel van dit gebouw een sterke overeenkomst met de Atheense Acropolis vertoont (hier komen de Dorische zuilen weer om de hoek kijken). Nogal kenmerkend voor een natie die de participatieve democratie hoog in het vaandel heeft staan!



Ook zijn er hier in New York Ionische zuilen te over.
Neem St. Paul's Chapel (d.d. 1766) bijvoorbeeld.


Of het impressieve Brooklyn Museum (d.d. 1897), een van Amerika's grootste kunstmusea.


Goed, ik heb me de afgelopen vijf weken natuurlijk niet uitsluitend met dit vak bezig gehouden. Het tofste vak dat ik dit semester volg, is uiteraard "Bicycle and Pedestrian Planning". Het sluit naadloos aan op wat ik op mijn stage doe: het vak is toegespitst op het aanpassen van de gebouwde omgeving om fietsers en voetgangers te accomoderen. Iets wat nogal mijn intresse heeft. En wat dat betreft zit ik hier op de juiste plaats: New York City heeft in de afgelopen 3 jaar net zoveel fietspaden aangelegd als Kopenhagen (in de ogen van menig Amerikaan 's Werelds fietshoofdstad) de afgelopen 30 jaar gedaan heeft. Nu moet ik hierbij wel even vermelden dat New York City natuurlijk vele malen groter is als Kopenhagen; dessalniettemin blijft New York in Noord-Amerika een toonaangevende stad op het gebied van de "intermodale vervoersplanologie". Langzaam maar zeker wordt in de V.S. (de automobilisten-natie bij uitstek) de automobilist getemdt, en geeft men de o-zo-brede, typische vierbaans Avenues terug aan de voetgangers en de fietsers. Veel Avenues krijgen dan ook een zogeheten "road-diet": van 4 rijstroken naar 2, vervolgens een groenstrook om de fietsers te scheiden van het gemotoriseerde verkeer, en naast het fietspad een verbrede stoep.


Foto: 9th Avenue, na "road diet"


Vergelijk dat eens met Nederland waar dat zogeheten nieuwe kabinet van de heer Rutte zich voorneemt om "supersnelwegen" te gaan bouwen. Daarop zijn ze hier in de V.S. allang terug gekomen: supply creates demand. Bouw meer wegen, en meer mensen stappen in de auto. De planners hier richten zich juist liever op het bevorderen van de alternatieve mobiliteit. They learned that the hard way.

Dessalniettemin blijft fietsen in New York een problematische aangelegenheid. Het promoten van fietsen houdt niet op bij het aanleggen van een fietspad. Het publiek (de niet-fietsers) weet niet hoe ze de voor fietsers bestemde ruimte moeten gebruiken. Vrachtauto's beschouwen het als extra parkeerruimte, taxi's houden er regelmatig pauze, voetgangers lopen er alsof het een verlenging van de stoep is, en zelfs politieauto's parkeren er zo nu en dan. Kortom, het fietsen wordt pas echt aangenaam als al die debielen eindelijk eens de weg vrij maken voor de fietsers!



Naast de studie zat ik ook volop op kantoor, oftewel, ik heb het zekers weer druk op mijn stage. Een volgende keer zal ik het hierover hebben, voor nu vindt ik dit weer even genoeg gebabbel.

Yours Sincerely,

Ron