My city, my home. My people, my party.

Waarde lezers en lezeressen,

nog even, en dan is "The Big Two-Four" daar. Oftewel, binnen de kortste keren ben ik zowaar vierentwintig. That's right, ik ben zo onderhand haast een kwart eeuw oud! Ik voel me net een geschiedenisboek.

Afgelopen zaterdagavond vierde ik mijn verjaardag voor mijn New Yorkse vrienden. Nagenoeg alle genodigden waren net als mij masterstudenten aan het befaamde Pratt Institute. Ik voelde me vereerd door de aanwezigheid van mijn studiegenoten, die ik tot mijn beste vrienden reken.

De vrijdagavond voorafgaand aan mijn verjaardagsfeestje ging ik nog even naar een receptie op de universiteit; het was een "Welcome (Back)" receptie. Ik maakte kennis met de nieuwe studenten op onze opleiding, en praatte wat bij met mijn eigen jaargenootjes terwijl ik daarnaast nog een paar vrienden uitnodigde voor mijn eigen verjaardagsviering. Op de eerdergenoemde receptie maakte ik kennis met een nieuwe studente op onze studie. Ze is echter niet zomaar een studente; de betreffende dame is namelijk afkomstig uit Zweden. Niet langer ben ik de enige Europeaan op onze studie! Ik kan mijn geluk niet op.

Mijn eigen verjaardags-viering was een puik feest. Zoals dat hoort, had ik een tapvat gehaald. Uiteraard moest het Heineken zijn, ik moet natuurlijk wel een beetje Holland blijven vertegenwoordigen!


Echter, al dat bier was aan mij niet besteed. Ik ben de laatste tijd steeds meer een wijndrinker geworden. Dat is overigens iets typisch planologisch; planologen zijn nou eenmaal vinofielen. Ik besteedde mijn zaterdagmiddag aan het selecteren van een paar goede flessen wijn, aangezien ik mijn mede studenten natuurlijk niet kon teleurstellen.


Het was erg aangenaam om iedereen weer even te zien. Ik had mijn New Yorkse vrienden erg gemist. Tussen mijn studiegenoten voel ik me toch echt als een vis in het water.





Natuurlijk moet ik zeggen dat ik al mijn Nederlandse vrienden nu al mis. Hoe dan ook, mijn vrienden hier maken de transitie terug naar het New Yorkse leven een stuk aangenamer. Dankzij hen voelt deze stad steeds meer aan als mijn ware thuishaven!

Sneeuwstorm

Dear Family and friends,

Zoals beloofd even een update over de storm hier.

Er zijn zo'n 12 inches sneeuw gevallen. Je zou wel kunnen zeggen dat er een witte deken over New York ligt. Ik zou bijna willen zeggen, de sneeuw in Nederland is er niks bij, maar een dergelijke opmerking laat ik achterwege omdat ik toch maar 3 weekjes in Nederland was (en dus niet weet hoe intens de sneeuw was in de weken voordat ik er aankwam).




Je snapt dat het 't leven er niet makkelijker op maakt. Ik moet nu noodgedwongen met de metro naar kantoor.
Vindt het niet relaxed. Fietsen is toch een zorgeloze, ontspannende en tegelijkertijd ook gezonde activiteit. Er zijn maar weinig dingen zo aangenaam als New York per fiets ontdekken (naar mijn mening).




Eenmaal aangekomen op de eindbestemming, ons kantoor (in de wijk DUMBO), nam ik de volgende foto van het gebouw waarin ik stage loop. Gelegen aan de oevers van de East River en tevens onder de schaduw van de Manhattan Bridge, is de wijk DUMBO (District Under Manhattan Bridge Overpass) een vrij binnenstedelijke locatie.



Mijn werkzaamheden bij een jong consultingsbureau heb ik ook weer hervat. Ik richtte me de eerste dagen op het her-ontwerp van een straat, iets wat ik nogal vaak doe.
Als onderdeel van een plan voor een netwerk van infrastructuur voor fietsers, maakte ik de volgende 3D modellen van een straat in een stad in Colorado (Before-and-after onze voorgestelde interventie).

VOOR



NA




Elke dag werken we bij Street Plans aan een betere leefomgeving; onze missie is het verbeteren van de leefbaarheid van steden middels een hernieuwde vormgeving van de openbare ruimte en een hernieuwd straatbeeld.

Tot zover deze update, ik ga maar eens richting kantoor!

Back in BK

Waarde lezers,

intussen ben ik weer in mijn oude rol (verslaggever vanuit Brooklyn) vervallen; ik ben namelijk sinds maandagavond 8 uur weer thuis. En dat voelt goed. Om mijn terugkeer naar New York te vieren, trakteer ik jullie dit maal op een stel foto's (die ik vandaag heb gemaakt)!

Maandagavond heb ik eigenlijk niks gedaan behalve het uitpakken van mijn tassen. Wegens de jetlag werd ik dinsdagochtend om 6 uur wakker, het begin van een drukke eerste dag in NYC!

De dag begon met een ontbijt van de Dunkin Donuts hier vlakbij. Dit behoeft natuurlijk geen toelichting, wat hadden jullie nou zelf gedacht! :)
Ik trok op mijn fiets naar de campus om wat administratieve zaken af te ronden wat betreft de inschrijving voor de vakken die ik het aankomende semester ga volgen. Daar schoot ik de volgende beelden.




Bij deze gun ik jullie ook een kijkje in een "All-American classroom"!


Of, de wandelgangen van mijn academy!




De nieuwste aanwinst van de gebouwen voorraad van het Pratt Institute is Myrtle Hall. Het gebouw, met een groot glazen "doorkijkluik" in het midden dat de transparantie van de onderwijsinstelling symboliseert, is bedoeld als een ontmoetingspunt tussen het Pratt Institute en de wijk waarin de academie is gelegen. Het Pratt Center for Community Development, een research instelling op het gebied van de ruimtelijke ontwikkeling dat gelieerd is aan de universiteit, vindt er onderdak. Overigens is het Pratt Center for Community Development betrokken geweest bij een groot aantal planningsprojecten in New York City; het is een aanspreekpunt voor lokale organisaties en instanties (nagenoeg allemaal private of non-for-profit organisaties) die met de hulp van de experts van het Pratt Center een ruimtelijke visie voor hun gemeenschap willen ontwikkelen. De meerderheid van mijn studiegenoten is werkzaam voor deze organisatie (dat zal dan ook wel de reden zijn waarom ik er niet werk; ik heb toch liever "m'n eigen ding" waar ik mijn energie op richt... over onderscheidingsdrift gesproken!). Afijn, wat nog niet is, kan nog komen!
Ik was in het gebouw om met de mensen van het Financial Aid office te spreken. Ik had nog wat zaken te regelen wat betreft mijn studiekosten. Ik kon toen ik op bezoek was bij Financial Aid, gesitueerd op de bovenste verdieping van het gebouw, nog even genieten van het uitzicht vanuit Myrtle Hall.






Nadat ik in de ochtend mijn business op de campus voltooid had, trok ik richting het kantoor van Street Plans (uiteraard melde ik me op de eerste dag terug in New York weer op kantoor, ik had wel weer zin om te werken na 3 weken chillen). Onderweg nam ik nog even gauw de volgende foto's van de campus, alvorens mij op kantoor weer volledig op de vormgeving (lees: retrofitting oftwel re-design) van straten en wegen te storten.



Zie hier de bieb, Joost mag weten hoeveel uren ik hier intussen al heb doorgebracht! Gemiddeld genomen zit ik hier zo'n 3 `a 4 avonden per week, vanaf een uur of 8 's avonds (het tijdstip waarop mijn avondcolleges zijn afgelopen) tot 11 uur (het tijdstip waarom de bieb sluit). Om nog maar te zwijgen over de zaterdag- en zondagmiddagen die ik hier haast standaard doorbracht!


Intussen is er een sneeuwstorm losgebarsten hier in New York. Zojuist nam ik de volgende foto's vanuit mijn kamer. Het zal er de komende uren niet minder wit op worden, vrees ik. As a matter of fact, de V.S. beleven een extreem strenge winter, wat wel af te lezen valt aan het feit dat in 49 van de 50 staten momenteel sneeuw ligt (iets wat "extremely unusual" oftewel uiterst ongebruikelijk is). Je raadde het al, Florida is de enige staat waar nog geen sneeuw ligt.



Uiteraard hou ik jullie op de hoogte van hoe de laatste "Sloppy Snowjob" die de Amerikanen van Mother Nature kregen, zich ontwikkeld.

Sincerely Yours,

R.

Home is where the heart is

Howdy!


Dat is al wel weer een tijdje geleden, zeg.
Mijn laatste blog schreef ik net voordat ik eind december naar Nederland afreisde.
Intussen zit ik op Schiphol te wachten op mijn retourvlucht naar de States.
Het waren drie mooie weken in Holland. 't Was behoorlijk intens; ik had heel wat mensen op te zoeken. Uiteindelijk heb ik toch nog de meeste mensen kunnen zien die ik wou zien, en kijk ik terug op een mooie vakantie.

De vakantie ving aan op 19 december. Sindsdien heb ik in een rap tempo mensen opgezocht, en genoten van de aanwezigheid van mijn dierbare vrienden en familie.
Zo ging ik gelijk de tweede dag van mijn vakantie naar de bios met Bas en diens vriendin. Ook deed ik regelmatig wat drankjes in het oh zo gezellige studentenhuis van mijn broer in het Rotterdamse Kralingen. Of in de Locus Publicus, een kroeg in Kralingen waar ze wel 100 soorten Belgisch bier hebben. Genieten!
Familie stond ook met de kerstdagen centraal, toen ik met het gezin mee ging naar m'n oma in Dronten. Derde kerstdag was ik echter bij mijn Rotterdamse maten te vinden, of te wel mijn vriendengroep die ik sinds de middelbare school (in sommige gevallen zelfs de basisschool) ken. Dat is een traditie van onze groep, elk jaar op derde kerstdag nog even dunnetjes een uitgebreid kerstdinner over doen.

In Utrecht had ik mijn club Florida-gangers weer eens opgetrommeld, ik greep de gelegenheid aan om bij te kletsen met mijn mede-uitwisselingsstudenten die ik nog kende van mijn uitwisseling naar de University of Florida destijds. We aten met een grote groep (11 man als het me bijstaat) tapas in het Utrechtse restaurant "La Cubanita". Gezellig als vanouds. Zelfs Andy was overgekomen uit Aken om zich bij ons te voegen (het gezelschap beperkte zich niet alleen tot Dutch Gators dus!). Vervolgens was ik met Oud en Nieuw naar Dusseldorf afgereisd om met Andy en co het nieuwe jaar in te luiden. De treinen reden nauwelijks, maar de korte trip was de moeite waard; het was weer gezellig als vanouds. Nu zit hij weer in Singapore op kantoor. Waar ik voor New York heb gekozen, heeft hij toch een stad uitgezocht met een klimaat dat wat meer op dat van Florida lijkt! Het mooie is dat we toch allebei "in de buurt" waren met de Kerst.




Ik kletste verder bij met studiegenoten van mijn oude opleiding, Sociale Geografie en Planologie: Daniel, Peter en Justin. Bij Peter en Daniel ging ik in Utrecht op bezoek; ik kwam langs met het avondeten en vervolgens kletsten we daarna nog door, in beide gevallen onder het genot van een biertje. En alhoewel het in beide gevallen erg gezellig was, was het toch wel vrij kort (jammer genoeg!). Hoe praat je immers je beste vrienden bij over wat je in een heel jaar hebt uitgespookt, als je maar een paar uur de tijd hebt? Dat is wel een beetje onbegonnen werk!
Justin trof ik in Den Haag, waar we na een stevige lunch in die stad gingen shoppen. Dat laatste was ook hoog nodig, want de Jack en Jones kennen ze namelijk (nog) niet in Amerika. Kan ik toch terug keren als een stijlvol geklede Europeaan!

Tot besluit gaf ik nog een mooi feest bij mijn ouders thuis in Bergschenhoek, voor mijn eerder genoemde Rotterdamse vriendengroep. Nog even een laatste keer iedereen zien, dat was de gedachte. De ere gast was mijn Amerikaanse vriend Barry, die gozer is nog even op de valreep een paar dagen te gast geweest bij ons thuis voordat ik weer naar NYC ging en hij naar Duitsland om Engels te doceren. Ik heb die gozer, die net weer terug was in Europa na zijn kerstvakantie bij zijn ouders thuis in de States, op sleeptouw genomen en steden als Delft, Rotterdam en Den Haag laten zien. Toeristje spelen in eigen land is namelijk ook niet gek!





Al met al heb ik de banden met Nederland weer even kunnen aanhalen (het was hoog tijd).
De band met Nederland is nog vrij sterk, dat realiseer ik me nu ik weer even de tijd heb gehad om iedereen en alles te zien. Pas als je de mensen en het land weer ziet, ga je denken van "Nou, dat misde ik toch wel in Amerika" (terwijl je in Amerika daar niet bewust bij stilstaat). Zodoende heb ik me langzaam aan beseft dat you can take the Dutchman out of Holland, you can't take Holland out of the Dutchman!