Ein Europäisches Abenteuer

Zowaar was ik de afgelopen tijd, om precies te zijn sedert de zestiende mei, weer in Yurop. Natuurlijk trok ik er allereest eens op uit om de Rotterdamse Downtown te checken. Dat is waar de dynamiek ligt! Zoveel bouwactiviteit, elke keer als ik uit The States terug kom zijn er weer een paar skyscrapers bijgebouwd. Manhattan aan de Maas, het begint er steeds meer op te lijken! Want als ik die hoogbouw zo zie, dan denk ik toch wel van: "I'm proud to be from Rotterdam!"







Eerst was ik vijf dagen in Roffa. Even mijn oude high-school buddies groeten, uiteraard. Because we go way back! Het was een groot plezier om Gijs, Robin, Floris, Hidde, Maarten, Kees, Dennis, Dennis versie 2.0, en Freek weer 'ns te zien! Ook ging in 'n middagje naar Utrecht om de grachten te bewonderen en om te genieten van het bescheiden zonnetje dat zich toonde, op een terrasje aan het Neude, met een oude Utrechtse studiegenoot.




Daarnaast bracht ik een kort bezoek aan mijn family, want ik blijf een loyale Family Guy. Het was
gezellig, zoals vanouds! Tot mijn verrassing trof ik niet alleen mijn oma aan. Nee, de hele familie was zowaar aanwezig in Huize Dronten. Tante, neefje, nog een tante, zelfs neef Hugo!





Na vijf dagen werd het mij te benauwd in de lage landen en voelde ik de landsgrenzen al weer op me afkomen. Tijd om door te trekken dus. Eerst stopte ik een dagje in Dusseldorf, waar ik mijn grote vriend Andy trof. Met hem zat ik in 2008 in Gainesville te studeren aan de University of Florida. We hebben toen veel gechillt daar en zelfs meerdere trips naar de stranden in Clearwater, Miami Beach en Key Biscayne ondernomen. Bovendien zat hij onlangs 10 weken in Florida opgescheept, voor zijn masterscriptie, wat de gelegenheid schiep dat ik hem in maart jongstleden nog eens kon bezoeken. Zo gezegd, zo gedaan. Maar wel tijdens Spring Break, natuurlijk. Dat wisten jullie trouwens allang, als je deze blog een beetje hebt gevolgt! De beste man is mij ook eens in New York komen opzoeken, dus ik vond het niet meer dan terecht dat ik hem even een bezoek bracht in Duitsland. Na een middagje stadten in D-Dorf, gingen we die avond in Aken uit. Nog twee prachtige Duitse blondines ontmoet, maar dat is een ander verhaal.











Intussen ben ik alweer bijna een week in de Harz met m'n ouders, een gebergte in het noorden van Duitsland, zo op de voormalige grens tussen Oost en West Duitsland gesitueerd. As a matter of fact, ons appartement ligt zo'n 10 meter van de voormalige grens. We wandelen heel wat af met onze trouwe viervoeter Zoey en genieten volop van de Duitse keuken! Ook hebben we van die schattige, ongeloofelijk Fairy-tale achtige sprookjessteden bezocht. Het ziet er allemaal zo oudbollig uit dat je je afvraagt of dit nou werkelijk een stad is waar mensen wonen en werken. Ik krijg de indruk dat het toerisme deze streek op de been houdt.
















Dan ga ik zaterdag dus naar Berlijn voor een Summer Academy. We houden ons bezig met de inrichting van binnenstedelijke gebieden, gelegen aan de rivier de Spree. Met een architectonische en sterk ontwikkelingsgerichte blik kijken we naar leegstaande en niet-zo-leegstaande gebieden aan de rivier en dragen we visies aan over hoe je het gebied "An die Fluss" het beste kunt benutten. Zie ook de volgende website:

Architecture+Reurbanization+Sustainability Summer Academy Berlin 2010

Dat was het voor nu, die Herzlichen Grüssen!

R.

Brooklyn, My Home

Waarde lezers,

Zo op de vooravond van mijn vertrek naar Europa voor zes weken studie en sightseeing, is een terugblik op de eerste episode van mijn New Yorkse tijd wel gepast, dacht ik zo.
Het begon net iets meer dan 4 maanden geleden. Wat mij verbaasde, is dat ik zelfs in deze tijden van bizzare economische depressie, erin geslaagd ben om binnen een maand een stageplaats te scoren. Maar daar is niet alles mee gezegd. Zoals jullie ongetwijfeld zullen weten na vele blogs over mijn werkzaamheden, ben ik er erg tevreden mee. Ik doe echt het werk dat ik leuk vind. Veel studenten lopen stage bij bedrijven waar ze het niet heel erg naar hun zin hebben. Werk van het type economische planologie, oftewel economic development, wordt vaak genoemd. Ik doe daarentegen werk dat op de grens van stedenbouw en vervoersplanning (Urban Design/ Physical Planning en Transportation Planning) valt, mijn 2 favoriete specialisaties. Met mijn baas, een jonge en pas afgestudeerde ondernemer, kan ik het goed vinden. Ik ervaar het niet echt als werken, ik ben gewoon bezig met interessante dingen en met coole mensen! Zo vervaardigde ik gisteren nog een aantal tekeningen van een stadje in de staat Maine, waar wij de 2 hoofdstraten van het dorp opnieuw gaan inrichten. De straat is erg breed, en er is veel ruimte om mee te werken. Concreet gezegd zal er minder parkeer ruimte zijn, en zullen de rijstroken smaller worden. De stoep wordt breder, er komt meer beplanting aan de laan, en ook komt er een fietspad (aan beide zijdes van de straat)! Dat creatieve aspect van mijn stagewerkzaamheden spreekt mij erg aan. We begonnen het grote inrichtingsprocess met een analyse van de status quo in het stadje, and that’s where I came in.








De studie was erg zwaar. Maargoed, niemand haalt het dan ook in z’n hoofd om 14 studiepunten tegelijk te nemen in 1 semester. Dat maakte het dat ik gewoonweg geen tijd had voor, like, anything! De vakken zijn intussen succesvol afgerond. Het duurde eventjes om mijn nieuwe studiegenoten te leren kennen, maar intussen heb ik veel nieuwe vrienden gemaakt hier. Goed, als je zoveel vakken tegelijk volgt, ontmoet je ook veel nieuwe mensen (dat was aanvankelijk ook mijn reden om me volop op de studie te storten). Zo ga ik nu regelmatig met studiegenoot (en tevens oud University of Florida student Alex) een biertje drinken in de lokale bars hier in Brooklyn (bijvoorkeur drinken we in trendy Fort Greene of Williamsburg). Gisteren was echter een mijlpaal; de opleiding City and Regional Planning aan het Pratt Institute bestond namelijk 50 jaar. Na een avondje lezingen bekroonden wij de feestelijke vrijdag met een avondje in een bar (met royale buitenruimte/terras) vlakbij The Institute. Nagenoeg alle studiegenoten waren present! Het is een vrij hecht gezelschap, die Pratt Planners. Maargoed, wat wil je als je een vrij kleine groep mensen (ca 60) met dezelfde interesses bij elkaar zet om deel te nemen aan een intense opleiding. Je leert elkaar al gauw genoeg erg goed kennen als je zoveel aan de studie zit samen. Het mooiste is de diversiteit van onze studentenclub: mijn studiegenoten komen uit steden als Vancouver, Montreal (beide in Canada), San Francisco (California), Austin (Texas), Philadelphia (Pennsylvannia), Fort Lauderdale (Florida), Washington (District of Columbia), Cocoa Beach (Florida), en ga zo maar door.
Verder had ik donderdag avond een verjaardagsfeestje, oftewel, ik was wederom aanwezig op een klassieke College-Style Houseparty! Bring on the red cups! In een appartementje in Bedstuy trof ik studiegenoten, om de verjaardag van 2 studentes te vieren. Eerlijk is eerlijk, om dat soort avonden is het mij allemaal te doen, die Amerikaanse college parties zijn gewoon something else.
Al met al klopt de vuistregel dat het ongeveer 3 maanden duurt voordat je je in een nieuwe omgeving thuisvoelt weer helemaal. Tuurlijk was het soms eenzaam in het prille begin, maar dat maakte al snel plaats voor een ‘sense of belonging’, want ik voel me nu echt een lid van de Pratt-gemeenschap.








Studeren, in combinatie met stage lopen, vergde de afgelopen maanden erg veel tijd en inspanning. Het leuke is dat ik volop bezig ben geweest en zodoende weinig tijd had om aan het thuisfront te denken. Natuurlijk mis ik de Utrechtse binnenstad, de Nieuwe Maas die door Downtown Rotterdam stroomt, mijn oude studiegenoten, Rotterdamse klasgenoten en the Fam. Maar eerlijk gezegd heb ik daar nauwelijks bij stilgestaan. New York is immers zo overweldigend en indrukwekkend, dat je ogen te kort komt. Er is zoveel te doen, zoveel te zien, je hebt gewoon veel afleiding hier, en that’s a good thing. Op die zeldzame momenten dat ik even niet aan de studie of aan de stage zit, is vermaak altijd binnen handbereik. Het mooiste is dat ik mijn passie voor fotografie volop kan beoefenen hier. Ik heb intussen meer dan 1000 foto’s gemaakt van deze stad, hoofdzakelijk in Manhattan (zie bijvoorbeeld the shots hieronder).
Vanuit The Breukelen Coffee House in de wijk Crown Heights, in het altijd prachtige Brooklyn, zeg ik jullie goodbye. Ik ga nog maar eens een muffin eten en dan mijn tassen pakken.
R.